نور

 لوامع صاحبقرانى مشهور به شرح فقيه ؛ ج‏8 ؛ ص347

[اقرار ابو حنيفه به علم امام صادق ع‏]

(و روى عن ابى حنيفة النّعمان بن ثابت انّه قال لو لا جعفر بن محمّد ما علم النّاس مناسك حجّهم)

و منقولست از ابو حنيفة مشهور كه او مى‏گفت كه اگر نه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه بود مردمان احكام عبادات حج خود نمى‏دانستند و همه مى‏دانستند كه ايشان اعلمند و ليكن حب جاه و اعتبارات نمى‏گذاشت كه متابعت حق كنند.

و دميرى در كتاب حياة الحيوان ذكر كرده است كه ابو حنيفة حاضر شد در مجلس حضرت و حضرت از او مسايل بسيار پرسيد و او ندانست از آن جمله خبريست كه صدوق بطرق متكثره از طرق علماء عامه روايت كرده است از ابن ابى ليلى قاضى كوفه كه گفت داخل شدم با نعمان بن ثابت بر حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه پس حضرت فرمودند كه اين كيست كه با تست گفتم فداى تو گردم شخصى است از اهل كوفه كه صاحب راى و فكر است او را نعمان مى‏گويند حضرت فرمودند كه آن شخصى است كه احكام الهى را براى و عقل خود قياس مى‏كند؟ گفتم بلى حضرت فرمودند كه اى نعمان آيا مى‏دانى كه حق سبحانه و تعالى در سر تو چند آب مقرر ساخته است يكى را تلخ كرده است و يكى را شيرين و يكى شور و يكى بدمزه چرا چنين كرده است؟ گفت نمى‏دانم حضرت فرمودند كه هر گاه حكمت سر خود را ندانى حكمت الهى را در احكام او چون خواهى دانست پس فرمودند كه كدام كلمه است كه اولش كفر است و آخرش ايمان گفت نمى‏دانم ابن ابى ليلى گفت فداى تو كردم بيان فرما حضرت فرمودند كه پدرم خبر دادن از پدرش از پدرش از پدرش كه حضرت سيّد المرسلين صلى اللَّه‏عليه و آله فرمودند كه حق سبحانه و تعالى چشمهاى فرزند آدم را بر دو پيه مقرر فرموده است و آب چشم را شور گردانيده است تا پيه گداخته نشود و فاسد نشود و فايده ديگر آن كه هر چه در چشم افتد آن را بگدازد و بيرون آيد و آب گوش را تلخ آفريده است تا حفظ كند مغز سر را از جانوران چون به بوى مغز سر از گوش داخل دماغ مى‏شوند و تلخى آب گوش ايشان را مانع است از رفتن به گوش، و آب بينى را سرد آفريده است تا به استنشاق هوا سرد شود و به دماغ رسد و اگر چنين نباشد مغز سر گداخته مى‏شود، و آب دهن را شيرين كرده است تا لذت طعام و شراب را بيابد و به سبب آن به گلو فرو رود، و اما كلمه كه اوّلش كفر است و آخرش ايمان كلمه لا اله الا اللَّه است و دور نيست كه اشاره باين باشد كه تا مذاهب باطل را نگذارى بمذهب حق نمى‏رسى.

پس حضرت فرمودند كه اين نعمان زنهار كه قياس مكن به درستى كه پدرم از پدرانش از حضرت سيد المرسلين صلى اللَّه عليه و آله روايت كرده است كه هر كه چيزى از دين را قياس كند برأى خود حق سبحانه و تعالى او را با شيطان در جهنم در آورد چون اول كسى كه قياس كرد شيطان بود كه گفت مرا از آتش خلق كرده و آدم را از گل و آتش اشرفست از گل پس چيزى كه از آتش مخلوق شده باشد مى‏بايد كه بهتر باشد از چيزى كه از گل مخلوق شده است و نظر نكرد نفس ناطقه انسانى را كه حق سبحانه و تعالى او را از نور آفريده است و شرف نور را بر نار ندانست پس زنهار كه قياس مكن كه دين الهى دانسته نمى‏شود برأى و قياس ديگر فرمودند كه قتل اعظم است يا زنا نعمان گفت قتل نفس حضرت فرمودند كه حق سبحانه و تعالى قتل نفس را بدو شاهد مقرر گردانيده است و در زنان چهار گواه مى‏بايد.

ديگر فرمودند نماز اعظم‏ است يا روزه گفت نماز گفت چرا حايض‏قضا نمى‏كند نماز را و قضا مى‏كند روزه را پس چگونه قياس توان كرد از خدا بترس و قياس مكن ديگر فرمودند كه بول نجس‏تر است يا منى گفت بول حضرت فرمودند كه چرا از منى غسل مى‏كنند و از بول غسل نمى‏كنند.

و مسايل بسيار از اين باب فرمودند و مبالغه فرمودند كه قياس مكن و از خدا بترس‏ {1}.

بنا بر آنچه در منابع حدیثی از زبان پیام آور(ص) نقل شده ،واژگونی نقش ها،محوّل شدن امور عمومی به اشخاص نالایق و معکوس شدن داوری ها یکی از نشانه های انحطاط و سقوط یک جامعه و به تعبیر شرعی،یکی از علائم قیامت است؛چنان که حضرت رسول فرموده اند:

«إنها ستأتی علی الناس سنون خدّاعةٌ؛یُصدّق فیها الکاذبُ و یُکذّب فیها الصادقُ و یُؤتَمَنُ فیها الخائنُ و یُخَوّنُ فیها الأمینُ و یَنطِقُ فیها الرُّوَیبَضةُ»قیل : و ما الرویبضة؟! قال:«السفیه یتکلّم فی أمر العامّةِ»: « سالیانی فریبنده بر این مردم خواهد آمد که در آنها دروغگو تصدیق،راستگو تکذیب می گردد؛خائن مورد اعتماد قرار می گیرد و درستکار،به اتّهام خیانت طرد می شود و «رُوَیبَضَه» رشته سخن به دست می گیرند! اصحاب پرسیدند: رویبضه کیست؟! فرمود: شخص نادان و نالایق که درباره مسائل عمومی نظر می دهد».

به راستی با نگاهی گذرا ولی دقیق به جامعه امروزی،تبلور این پیشگویی نبوی را می توان آشکارا دید؛شرایط شگفت آور و هراس انگیز امروزی به گونه ای است که اشخاص دلسوز و خیرخواه غالباً حتی در میان خانواده و نزدیکان،نقشی حاشیه ای دارند و خیرخواهی و راهنمایی صادقانه با نکوهش و تمسخر پاسخ داده می شود و مردمدوستی در میان انواع بهانه گیری ها و برچسب ها گم می شود و مردم سواری و مردم فریبی،مورد استقبال واقع می گردد و همین فرهنگِ طرد درستکارانِ بی ریا و جذب فرصت طلبان زیرک، به ساختارهای اداری و سیاسی نیز سرایت می کند و زنجیره ای ناگسستنی از هم کیسگان و هم کاسگان تشکیل می دهد که رشد لازم برای درک نقش و جایگاه خویش را ندارند و بدون درک یا ملاحظه مصالح عمومی و الزامات توسعه کشور،همّ و غمشان اشباع غرایز سیری ناپذیر شخصی و اسثتمار فرصت برای برآوردن توقعات هم جناحی ها و حامیان اقتصادی خویش است!

چه خوب است که ما از همین قاعده اجتماع بشری و از سطح خانواده، احترام به دلسوزان و سپردن امور عمومی به خردمندان را تمرین و اجرا کنیم تا آرام آرام،این شیوه به فرهنگ غالب تبدیل شود.

                                      انشاءالله

 تاریخچه‎ای از روند ساخت حرم اباعبدالله به همراه تصاویری گرافیکی از شکل حرم در تاریخ های مختلف ارائه داده می شود

1-در روز 13 محرم الحرام سال 61 هجری و سه روز پس از واقعه عاشورا قبیله بنی اسد که در نزدیکی کربلا زندگی می کردند تحت نظارت حضرت سجاد(ع) پیکر امام حسین(ع) و یاران با وفایش را به خاک سپردند که تصویر آن براساس روایات نقل شده طراحی گردیده است.

2-در سال 65 یا 66 هجری به دستور حاکم آن زمان عراق مختار ثقفی(ره) اولین بنا به صورت یک مسجد آجری برروی مرقد مطهر حضرت امام حسین ساخته شد و همچنین روستایی در آن منطقه بنا گردید که این هسته شکل گیری شهر کربلا شد.

3-در سال 171 هجری به دستور هارون خلیفه عباسی شهر کربلا از جمله بنای اصلی مرقد امام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) تخریب گردید.

4-در سال 198 هجری مامون عباسی برای نزدیک شدن به طرفدران اهل بیت(ع) و کم کردن مشکلات ناشی از قتل برادرش امین اقدام به بازسازی مجدد حرم امام حسین(ع) کرد.

5-در سال 232 هجری متوکل عباسی که کینه شدیدی نسبت به اهل بیت(ع) داشت چهار بار اقدام به تخریب مرقد امام حسین(ع) کرد.

6-در سال 248 هجری مرقد امام حسین(ع) توسط منتصر عباسی بازسازی و گسترش داده شد وبرای راهنمایی زوار یک ستون بلند در صحن حرم ساخته شد.

7-در سال 271 هجری حسن علوی پادشاه طبرستان و دیلم کار توسه حرم مطهر حضرت امام حسین(ع) را برعهده گرفته واقدام به ساخت مسجی بزرگ وگسترش حرم کرد و پس از مرگ وی برادرش محمد علوی در سال 280 با ساخت ایوان ویک گنبد بزرگ و دو ایوان و دیواری دور حرم وخانه های ساکنین کربلا کار ساخت را به پایان رساند.

8-در سال 368 هجری عمران بن شاهین از حاکمان جنوب عراق حرم مطهر را بار دیگر بازسازی کرد.

9-بین سالهای 369 تا 372 هجری به دستور عضد الدوله دیلمی کار بازسازی و گسترش و ساخت حرمین امام حسین(ع)و حضرت اباالفضل العباس(ع)آغاز گردید.

10-از سال 740 تا 790 هجری در دوره سلاطین آل جلایر بازسازی وساخت بنای اصلی و کنونی حرمین مطهر امام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) انجام شد.

11-در سال 1980 میلادی مسیر بین الحرمین و دیوار حرمین مطهر ساخته شد.

12- اما امروز و پس از سقوط رژیم بعث عراق توسعه حرمین مطهرامام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) پیشرفت چشمگیری به خود گرفته است. 

حرم در دوره دیلمیان

حرم در دوره دیلمیان

حرم امام حسین(ع) در طول تاریخ

حرم امام حسین(ع) در طول تاریخ

حرم امام حسین(ع) در طول تاریخ